Aclaración importante

ACLARACIÓN. El blogdelviejotopo no está relacionado con la revista El Viejo Topo. Pese a utilizar también la metáfora "viejo topo" en el nombre, el blog es completamente ajeno a la revista, cuya dirección es www.­elviejotopo.­com / Sobre el significado del término "viejo topo" en la tradición marxista, consúltese http://blogdelviejotopo.blogspot.com.es/2013/06/el-termino-viejo-topo-en-la-tradicion.html

lunes, 26 de septiembre de 2016

Elecciones gallegas: fracasa el yolandismo y sigue pinchando el globo de En Marea.


"La deriva ideológica del garzonismo ha dejado a la izquierda convertida en una especie de cabecita reducida de los jíbaros. Ayer lo hemos visto en Galicia". Foto: cabeza de jíbaro exhibida en el Museo de Ciencias de Onda, Castellón. Bien podría ser una metáfora de la izquierda.


Los datos









Valoración

1. En solo 9 meses, el partido instrumental En Marea ha perdido un 34 % de los votos que en diciembre de 2015 obtuvo en Galicia. Es decir, En Marea perdió 1 de cada 3 votantes de los que en el 20D les habían votado. En apenas 9 meses, el proyecto ciudadanista de los mareantes ha visto cómo la tercera parte de su masa electoral se esfumaba.

2. La retórica de la "ilusión" de En Marea ha sido incapaz de movilizar al electorado apático que carece de motivaciones para ir a votar. El discurso ciudadanista interclasista y transversal de poco le ha servido a En Marea a la hora de motivar a ese electorado sumido en la apatía y descontento.

3. En Marea ha servido para lanzar Podemos en Galicia y poco más. Los dos partidos que formaron una confluencia de izquierdas en 2012 (Anova y EU) pierden diputados. EU pasa de 5 diputados a 2. Podemos, por el contrario, es el que más tajada política ha obtenido: 7 diputados.

4. El crecimiento del BNG, a pesar del boicot mediático que sufrió, con la intención de que quedase fuera del Parlamento, merece una valoración específica. Los nacionalistas atribuyen tal crecimiento a la campaña realizada, pero no deja de ser autobombo. Por un lado, el BNG ha recuperado parte del voto nacionalista que anteriormente se había ido con En Marea vía Anova; y no creo que eso tenga que ver con el tipo de campaña que hizo el BNG, tan siquiera con la candidata, sino más bien quizás sea fruto de la decepción de tales votantes con En Marea. Por otro lado se ha dado, quizás, un fenómeno frecuente en Galicia: una parte del electorado de izquierdas que no es nacionalista, ha decidido votar al BNG al reconocer en él la opción que más se parece a la izquierda, incluso al considerarlo como lo menos malo o lo más potable (a pesar de que también el BNG forma parte de la deriva ideológica ciudadanista, aunque sea en versión nacionalista). Bien haría el BNG en tomar nota de ese voto de izquierdas que recibe ahora como plus, si quiere conservarlo.

5. Se habla del fracaso del PSdeG-PSOE. Quizás. Pero teniendo en cuenta que resulta muy difícil hacerlo peor y que el PSdeG lleva años mirándose al ombligo, personalmente creo que hasta resulta exitoso que hayan conservado casi un 18% de votos, empatando en nº de diputados con los mareantes. Dado que compite por el mismo electorado que En Marea, posiblemente no haya caído más por el descrédito progresivo de este partido instrumental.

6. En Marea y PSOE se dan de tortas por el mismo espacio ideológico, marcado por coordenadas socialdemócratas y socioliberales y la renuncia a mantener un discurso de clase en beneficio del interclasismo y la política de las "transversalidades". El carácter de partido atrápalotodo de Podemos, ha sido transferido a la marca En Marea, y ahí ésta trata de competir con el otro atrápalotodo PSdeG-PSOE: el nuevo PSOE (En Marea-Podemos) compitiendo con el viejo PSOE. Al final lo supuestamente "nuevo" es tan viejo como lo identificado como "viejo".

Un partido para los trabajadores y los capitalistas, todos juntitos en paz y armonía. La contradicción Capital/Trabajo es cosa rancia. El diputado mareante Fernán Vello (ex-BNG, ahora en Anova) no hace mucho justificaba el apoyo de En Marea a Ciudadanos para que Marta Rivera de la Cruz fuese la nueva presidenta de la comisión de cultura del Congreso. Marta Rivera es una escritora especialmente repudiada por la izquierda gallega y los nacionalistas, entre otras cosas por sus acostumbradas declaraciones profundamente reaccionarias. Pero el diputado mareante obtenía a cambio del apoyo el puesto de secretario primero de la mesa: un mero intercambio de cromos. 

7. La ausencia de una alternativa nítidamente de izquierdas, de clase, que lleve la lucha de clases a la arena de la política electoral, marca estas elecciones. Quizás lo que más se pueda aproximar es el BNG, pero también esta organización forma parte de la deriva ciudadanista aunque su masa militante sean personas claramente de izquierdas (al respecto, hay cierto parangón entre el BNG e IU, pero ese es otro tema). La UPG, partido comunista que es el motor del BNG, sigue metido en el armario; grave error a la larga y algo que me cuesta entender, sobre todo cuando al frente la UPG hay un líder comunista muy capacitado como es Néstor Rego, por el cual siento aprecio y respeto. En ocasiones, escuchando a Ana Pontón, cabeza electoral del BNG, parecía estar escuchando a una podemita con la retórica de la "ilusión" y cosas parecidas; y a pesar de todo el BNG ha canalizado bastante voto de izquierdas que escapaba de la pestilencia ideológica de En Marea.

8. La inexistencia de una izquierda nítidamente anticapitalista en estas elecciones, obliga a hablar de EU. Si IU está en coma inducido, posiblemente Esquerda Unida sea un fiambre político. Yolanda Díaz forma parte del proyecto liquidacionista de Garzón en beneficio de Podemos. Forma parte de ese desguace que el garzonismo está llevando a cabo con IU. Pero este proceso en Galicia se ha acelerado. Persona en absoluta sintonía política con Pablo Iglesias y lugarteniente de Garzón, Yolanda Díaz nos ofrece una situación kafkiana, ya que funcionalmente podría ser considerada como un miembro más (oficioso, de facto) de la cúpula de Podemos, aunque formalmente pertenece a EU, PCG y es coordinadora de la federación gallega de IU. Concedámosle crédito y pensemos 'Yolanda Díaz no va a entrar en Podemos. No. Punto'. No seamos mal pensados.

9. Desde la cúpula de EU se ha potenciado el podemismo de una u otra forma. EU pasa de 5 diputados a 2. Uno de ellos era imprescindible para Yolanda Díaz en el Parlamento, ya que es Eva Solla, la Secretaria Xeral del PCG, a través de la cual la primera controla el Partido. El otro diputado de EU es Lago Peñas, un economista sistémico que no desentonaría en el PSOE. EU ha trabajado para el inglés, como dice el refrán.

10. Yolanda Díaz ha diezmado Esquerda Unida en aras de un proyecto ciudadanista y huérfano de contenido de clase que pretendía desbancar al PP, aunque fuese a costa de convertirse en un nuevo PSOE. Lo único que ha conseguido es dar alas a la derecha, fortalecerla, contribuyendo al mismo tiempo a liquidar la izquierda: pese a las declaraciones triunfalistas, ayer el yolandismo ha fracasado y mostrado sus pies de barro.

10. El fracaso de Yolanda Díaz, es por extensión un fracaso del garzonismo: ¡y van ya tres seguidos en 9 meses! El garzonismo ha conducido a IU a una situación sin parangón en la política española. A saber: haber conseguido que IU entrase en un estado de coma inducido, provocado por una estrategia deliberada encaminada a desguazar poco a poco la organización en beneficio de Podemos. ¿Para qué? Ayer en las elecciones gallegas se ha visto el para qué: fortalecer al PP y convertir la izquierda en un yermo ideológico vaciado de contenido de clase.

La deriva ideológica del garzonismo ha dejado a la izquierda convertida en una especie de cabecita reducida de los jíbaros. Ayer lo hemos visto en Galicia.






Entradas relacionadas:
Otras entradas relacionadas en el blog

5 comentarios:

  1. Non estou totalmente de acordo co que dis do BNG no artigo. Evidentemente, o BNG é unha fronte de esquerdas e por tanto non ten unha "retórica comunista", por así dicilo; non obstante, das 5 forzas con capacidade de sacar escano, é obviamente a que estaba máis á esquerda.
    É certo que en campaña electoral ás veces se cae un pouco no populismo co tema da "ilusión" e "cidadanía": non o discuto. Pero por exemplo, o BNG foi a única organización que afirmou que non bastaba con botar ao PP, senón que había que ofrecer unha alternativa seria ao servizo do pobo. Tamén o BNG nos seus discursos se opoñía frontalmente ao neoliberalismo, e aínda que non dixera abertamente "muerte al capitalismo" si que explicitaba que era necesario un novo modelo económico. E o máis importante, o pilar central do discurso do BNG é a soberanía, e non hai NIN UN partido fóra del que defenda ese concepto; non obstante, é algo que eu polo menos non deixo de escoitarlle á esquerda bolivariana e ao comunismo europeo, a defensa da soberanía nacional e popular. Unha cuestión crucial no mundo globalizado de hoxe en día. Xa non falemos do feito de que son a única forza que se opón á OTAN, á Constitución española, á Unión Europea, a única que celebrou o Brexit como unha vitoria contra o establishment... Imaxino que te refires a iso co de que é a forza "máis parecida á esquerda".
    Naturalmente o BNG tamén ten propostas que directa ou indirectamente benefician á pequena e mediana empresa, pero explicadas pola particular situación económica galega que é diferente á do resto do Estado (fundamentalmente baséase na creación de tecido industrial galego para loitar contra a relación de dependencia colonial que sufre o país con respecto ao Estado español). Pero por outro lado teño entendido que era a única forza que no programa levaba a creación dunha Banca pública galega, por exemplo. Isto xa non é como con Quintana ou Beiras.

    E despois deste mitinazo, digo: bo artigo, realmente aporta datos moi interesantes que non coñecía, e é útil para os lectores de fóra do país.

    ResponderEliminar
  2. A tarefa das organizacións de clase é a defensa dos traballadores e a loita pola súa emancipación (Socialismo). A partir de aí, nada xustifica o apoio á clase capitalista, por moito que sexa pequena e mediana empresa, que ademais son os máis vampiros explotando. É cuestión de principios e de ter moi claro quen é o inimigo de clase. O razoamento que expós coñézoo porque vén de moi atrás e para os que somos de aquí e estamos metidos no meollo, é dabondo coñecido. Pero non o comparto. Moitos aínda temos en mente onde conduciu iso cando o empeño de Quintana de promocionar ese tecido empresarial galego e que supuxo. Ao final acabamos botándolle flores ao Amancio Ortega, como fai por certo un dos deputados de En Marea e no seu día fixo Beiras tamén.
    Polo demais, opoñerse ao neoliberalismo oponse moitísima xente, e serve para alimentar a ficción de que é algo distinto do capitalismo. Todos os neokeynesianos opóñense tamén ao neoliberalismo. O que hai detrás do neoliberalismo non é máis que unha fase no proceso de acumulación capitalista que necesita das privatizacións para non estancarse. E o BNG cóidase moito de criticar o capitalismo no seu discurso público (certo: como fai a maioría). Eu imaxino que a xente de UPG teno claro, pero xa teño as miñas dúbidas de se a xente que non está na UPG teno tan claro e case diría que non, vendo a moitos que terminaron nesta palleirada de En Marea.
    Creo, caro Coegho, que se somos sinceros temos que recoñecer que a deriva ideolóxica salpícanos a todos.
    E logo lamento que os partidos comunistas cun pouquiño de forza dedíquense a vivir nos armarios: pásalle ao meu partido e tamén lle pasa á UPG. E ao final ESO é un dos factores (un de varios, por suposto) que teñen que ver co retroceso ideolóxico en relación coa ideoloxía dominante.
    Polo demais, as alternativas a En Marea eran o voto branco ou nulo, quedarse na casa ou votar BNG. Eu de verdade alégrome polo BNG e oxalá subise moito máis, pola súa traxectoria en loitas sociais e unha chea de cousas. Non é casual que sempre houbese persoas de esquerdas que sen ser nacionalistas votan ao BNG, o que moitos amigos non galegos non entenden. Pero o BNG non está líbre do virus do interclasismo e do transversalismo que sacode a toda a esquerda en xeral. Que é táctica? Bo, tamén o de Podemos é táctica din moitos.
    En fin. Máis aló do concreto que son estas eleccións ou calquera outras, á miña o que me preocupa e centra a miña atención é que cada vez somos máis débiles en relación coa ideoloxía dominante do capitalismo. E non coñezo unha soa organización de esquerdas que non teña a súa cota de culpa nisto.
    Unha aperta :)

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Home, eu creo que entre o que fai o BNG e o que fai Podemos hai un abismo. É relevante o feito de que o BNG non é un partido comunista, senón unha fronte na que se insiren (neste momento) 2 partidos comunistas; e por tanto o seu programa non é comunista nin propón a adopción do socialismo (cousa que, por outra parte, sería absurdo pretender facer unicamente por vía electoral). Pero a gran diferencia está no feito de que o programa do BNG é asumible como programa de mínimos para un comunista (ou polo menos eu véxoo así), mentres que o de Podemos non o é. Eu non podo chamarlle táctica a darlle o visto bo ao imperialismo, por exemplo, cousa que Podemos fai aceptando a OTAN. Ou asumir que non é de recibo falar de república. O de Amancio Ortega e Beiras lino no teu blogue no seu día e flipei moito, pero teño claro que no BNG de hoxe en día iso sería totalmente impensable. Ou polo menos, se iso pasara eu esixiría explicacións e consecuencias.
      O capitalismo en campaña non é unha palabra que saia moito por motivos electorais, pero non se pode dicir que o BNG non teña postura ao respecto:
      https://www.youtube.com/watch?v=xJSH3rmAj74
      Claro que hai xente dentro do BNG que non opta polo socialismo, do mesmo modo que hai xente no BNG que non defende a independencia; pero na UPG (e no MGS) a cousa está clarinete. Igual que me parecía lóxico cando o PCE se presentaba na fronte que supoñía IU (obviamente como un proxecto en clave estatal e non nacional galega, con todo o que iso implica), e teño entendido que ti defendías IU antes de que pasara o que pasou.

      Sobre o de vivir nos armarios estou totalmente de acordo contigo, estamos noutra época e agora non hai por que ter medo de manifestarse como comunista, ao contrario: é máis necesario que nunca. Na U xa houbo cambios positivos neste aspecto nos últimos tempos, pero aínda hai moito que mellorar na miña opinión.

      Pero si, eu tamén noto unha tendencia xeral na esquerda de cidadanismo inocuo, e tamén recoñezo sectores do Bloque que están nesas coordenadas (cada día menos, a maioría xa desertaron para ir á marea onde están máis cómodos, pero algúns quedan). Pero en fin, é a loita que nos toca aos que nos queremos facer chamar comunistas, plantarlle cara á esquerda socioliberal que o domina todo.

      Veña, un saúdo e sigue co teu bo traballo ;)

      Eliminar
  3. La inmediatez en la obtención de resultados, habitualmente electorales, no deja de ser un elemento de medición que evidencia la falta de madurez de los proyectos políticos y el tipo de concienciación del electorado potencial de esos proyectos. Cuando por debajo no hay labor de sedimentación organizativa y, fundamentalmente, ideológico-política, mal asunto. Siempre se le puede echar la culpa a las masas y a los votantes, lo que fuera prerrogativa de los trotskistas y hoy tan presente está entre podemitas y sus mamporreros. Dicho lo obvio, todavía más lo es el hecho de que al PP no le ocurre, aún pudiendo perder más o menos temporalmente un par de millones de votos, los recupera con relativa facilidad en cuanto lo que se supone es la izquierda (me molesta tener que incluir aquí al PSOE, pero...) no da un paso adelante con hechos palpables que, salvo una falta de memoria total por mi parte, se quedan reducidos a frases altisonantes de los líderes (ahora son imprescindiblemente líderes mediáticos, y hay de aquel que no los tenga) convenientemente jaleadas por medios de comunicación temporalmente afines, y, ocasionalmente, un programa electoral distinto al vociferado por el PP, en el que se supone que se dejan ver de manera clara y transparente las diferencias con la derecha. Quizás en tiempos de Anguita se dieran, más o menos, estas circunstancias, pero muy poco más en tiempos más cercanos.

    El efecto gaseosa de las caras nuevas, las frases algo distintas y las coletas mal peinadas, ya ha pasado. Les sustituyen imágenes de mala convivencia interna, discursos oídos ya mil veces al PSOE, coqueteos con neofranquistas 'ni de derechas ni de izquierdas', revoloteo inquieto de los que tienen que situarse y un cabreo generalizado que aumenta la abstención entre la supuesta izquierda sociológica y ratifica en la necesidad de votar 'por los nuestros' a la derecha.

    ResponderEliminar
  4. Me perdonarán por mi punto de vista banal y que no aporta nada al debate, pero me sale del alma expresarlo: yo sinceramente, desde la irrupción de Podemos, C's y toda esta movida " de regeneración democrática" que llevamos padeciendo, no oigo hablar más que de... sillones. Un sillón pá qui otro pacá, un cromo pá ti y otro pá mi. Y no dimite nadie ni de casualidad...ni de milagro. Siguen donde están como estatuas de sal, de ahí no los mueve ni dios. Todos satisfechos, elecciones tras elecciones, con los resultados obtenidos... Para mantener los sillones de toda esta peña que " trabaja " para arreglarnos la vida a los pobres mortales, vamos a tener que trabajar como burros.

    ResponderEliminar

ROGAMOS QUE LOS COMENTARIOS SE AJUSTEN AL TEMA TRATADO. En la pág. FAQ (ver pestaña "FAQ" en el menú superior), en el punto 6 encontrarás las normas y criterios de aplicación para la publicación de comentarios. Subrayamos especialmente: no se aceptan comentarios que supongan una expresión de machismo, misoginia, sexismo, homofobia, racismo o xenofobia, y tampoco comentarios que supongan una apología, directa o indirecta, del fascismo en cualquiera de sus variantes.
Para contactar con el blog por otras cuestiones, más abajo figura una dirección de e-mail en formato de imagen.